Welkom op Landgoed Huize Hulshorst
Een verborgen parel op de Veluwe, waar geschiedenis en natuur samenkomen.
Landgoed Huize Hulshorst, gelegen tussen de uitgestrekte bossen en heidevelden van de Veluwe, ademt een rijke historie. Hoewel de oorspronkelijke villa in de Tweede Wereldoorlog verloren ging, blijft het landschap een stille getuige van romantiek, verzet en poëzie. Van de legendarische Vergeet-mij-niet-boom tot de echo’s van dichter Gerrit Achterberg: hier komt het verleden tot leven
De Vergeet-mij-niet-boom
Een van de markantste punten op Landgoed Hulshorst is de oude beuk langs het Zilverbeekje, bekend als de ‘Vergeet-mij-niet-boom’. Volgens de overlevering dankt deze boom zijn naam aan een romantisch verhaal uit de 19e eeuw. De bewoners van Huize Hulshorst zwaaiden vanaf deze plek de koets uit die naar Station Hulshorst vertrok – vaak met een geliefde aan boord die voor zaken of plezier de Veluwe verliet. Een jonge dame uit de familie zou hier ooit hebben gestaan om haar verloofde na te kijken, met een bosje vergeet-me-nietjes in haar hand als symbool van haar trouw. Toen de koets uit zicht verdween, plantte ze de bloemen aan de voet van de beuk. Hoewel het huis er niet meer staat, blijft de boom een stille getuige van deze kleine, persoonlijke geschiedenis. Deze locatie was tevens de laatste zichtlijn naar het oude huis.
Huize Hulshorst, het oorspronkelijke landhuis van het landgoed, werd tijdens de Tweede Wereldoorlog op een bijzondere manier uit de geschiedenis gewist. De romantische versie van het verhaal is dat de laatste eigenaar, die het landgoed tot 1940 bewoonde, besloot het huis eigenhandig te laten afbreken uit angst dat de Duitse bezetter het zou confisqueren en gebruiken als hoofdkwartier. Het verhaal gaat dat hij met zijn personeel in het holst van de nacht begon met het slopen van de muren, vastbesloten om de vijand geen comfort te bieden. Tegen de tijd dat de ochtend aanbrak, stonden alleen nog wat fundamenten overeind, verborgen onder een laag aarde en bladeren. Tegenwoordig markeert een bosje bij de vijver de plek waar het huis ooit stond – een stille herinnering aan deze daad van verzet.
Station Hulshorst, vlak bij het landgoed, speelt een rol in een literaire anekdote dankzij Gerrit Achterberg, een van Nederlands grootste dichters. Hij schreef het gedicht Hulshorst over het stationnetje, dat hij passeerde op weg naar zijn geliefde Bep van Zalingen in Oldebroek. Volgens de overlevering stapte Achterberg ooit uit op dit verlaten perron, gefascineerd door de desolate sfeer tussen de dennen en coniferen. Het verhaal gaat dat hij daar, leunend tegen een roestig hek, de eerste regels van zijn gedicht neerkrabbelde:
“Hulshorst, als vergeten ijzer is uw naam, binnen de dennen en de bittere coniferen, roest uw station; waar de spoortrein naar het noorden met een godverlaten knars stilhoudt, niemand uitlaat niemand inlaat, o minuten, dat ik hoor het weinig waaien als een oeroude legende uit uw bosschen: barsche bende roovers, rans en ruw uit het witte veluwhart.”.
Hoewel hij het landgoed zelf niet betrad, werd de sfeer van de omgeving – met zijn roverslegendes en stille bossen – deel van zijn poëzie, waardoor Hulshorst indirect een plek kreeg in de Nederlandse literatuur.
Link: Visie Landgoed Hulshorst
- Natuur pag. 15
- Gebruik pag. 19
- Architectuur pag. 23
- Beheer pag. 27
De Cultuurhistorische waardestelling
Archief Foto’s
De oude Spreng, ooit bij toeval gevonden. Het was de bron voor de Zilverbeek en de vijver voor het huis. Door de aanleg van de A28 is het hele grondwaterpeil weggedrukt. De Spreng is vervallen.
Situatie 2005: Het nieuwe Landgoed Huize Hulshorst
